Een eenvoudige administrateur kan geen aangiftefraude plegen
Voor het opzettelijk indienen van een onjuiste of onvolledige belastingaangifte kan men strafrechtelijk vervolgd worden. Maar dan moet de pleger wel aangifteplichtig of de vertegenwoordiger van een aangifteplichtige zijn, aldus de Hoge Raad.
Een man werkt als administrateur voor de eenmanszaak van zijn echtgenote. Tot zijn werkzaamheden behoort het indienen van de aangiftes omzetbelasting. De Belastingdienst meent dat in de aangiftes te veel voorbelasting is afgetrokken Het Openbaar Ministerie (OM) beschuldigt de man van het opzettelijk indienen van een onjuiste of onvolledige aangifte. Bij de omschrijving van dit strafbare feit gaat het om een aangifte die bij de belastingwet is voorzien. Dat laatste betekent volgens de Hoge Raad dat alleen de aangifteplichtige of zijn vertegenwoordiger aangiftefraude kan plegen. Omdat de verdachte alleen maar de administrateur van de eenmanszaak is, spreekt de Hoge Raad hem vrij van het ten laste gelegde feit.
Volgens de Hoge Raad kan een niet-aangifteplichtige wel te maken krijgen met strafvervolging als hij anders dan als pleger betrokken is bij aangiftefraude. Maar dan moet het OM hem een ander strafbaar feit ten laste leggen. Dat strafbare feit is valsheid in geschrifte.
Bron: Hoge Raad 28-01-2020
Nieuwe bestuurder, maar verjaringstermijn loopt door
Een rechtspersoon die ervoor kiest om maar één bevoegd bestuurder te hebben, wordt geacht te weten wat haar bestuurder weet. Zelfs als deze bestuurder kwaadwillend is. Daarom gaat de verjaringstermijn voor rechtsvorderingen niet pas in bij het aantreden van een nieuwe, goedwillende bestuurder.
Een bestuurder van een stichting sluit samen met zijn echtgenote op 29 april 2013 een vaststellingsovereenkomst (VSO) met de inspecteur. In de VSO belooft hij de Belastingdienst een bedrag van € 50.000 te betalen. De fiscus ontvangt dit bedrag nog dezelfde dag. Het geldbedrag is afkomstig van een rekening van de stichting. Op 18 oktober 2017 vindt bij de stichting een wisseling van bestuurder plaats. Onder dit nieuwe bestuur vordert de stichting op 14 januari 2019 het bedrag van € 50.000 terug van de ontvanger. De stichting meent namelijk dat deze betaling onverschuldigd heeft plaatsgevonden. Tussen de stichting en de Belastingdienst bestond immers geen rechtsverhouding. De stichting neemt als subsidiaire standpunt in dat de ontvanger zich met de betaling ongerechtvaardigd heeft verrijkt. Meer subsidiair vordert de stichting de vernietiging van de betaling.
De ontvanger van de belastingen meent echter dat alle eventuele rechtsvorderingen van de stichting zijn verjaard. Als een onverschuldigde betaling of een ongerechtvaardigde verrijking de grond is van de rechtsvordering, geldt namelijk een verjaringstermijn van vijf jaar. Een rechtsvordering op grond van een te vernietigen betaling verjaart zelfs al na drie jaar. De fiscus gaat er daarbij van uit dat de verjaringstermijn is ingegaan op 30 april 2013. Maar de stichting werpt tegen dat de verjaringstermijnen pas is ingegaan op 18 oktober 2017. Op die datum is immers de nieuwe bestuurder aangetreden.
De rechtbank oordeelt dat de verjaringstermijn is gestart op 30 april 2013. De dag daarvoor was de toenmalige bestuurder van de stichting op de hoogte van de betaling. Deze bewustheid moet men toerekenen aan de stichting. Dat de oud-bestuurder kwaadwillend was en zijn eigen belangen diende, komt voor rekening en risico van de stichting. Het was immers haar eigen keuze om maar één zelfstandig bevoegde bestuurder te hebben. De rechtbank constateert dat alle eventuele rechtsvorderingen van de stichting zijn verjaard. Daarom wijst de rechter deze vorderingen af.
Bron: Rb. Rotterdam 22-01-2020 (gepubl. 28-01-2020)
Ex-partners moeten alimentatie vastleggen
Als voormalig geregistreerd partners hun afspraken over alimentatie niet schriftelijk vastleggen en zij die afspraken ook niet op een andere manier kunnen onderbouwen, dan zijn de betaalde bedragen niet aftrekbaar. Ook niet als de betalende partner niet aannemelijk maken dat de betaalde bedragen waren bedoeld als alimentatie.
Twee partners gaan in 2004 een geregistreerd partnerschap aan. In 2014 besluiten de man en zijn partner dit geregistreerd partnerschap te beëindigen. De ex-partners hebben in de ‘Vaststellingsovereenkomst ontbinding geregistreerd partnerschap’ belangrijke afspraken vastgelegd. Over alimentatie is in de overeenkomst opgenomen dat beide partijen kunnen voorzien in hun onderhoud. Beide ex-partners doen daarom afstand van hun recht om een bijdrage in de kosten voor levensonderhoud op te eisen. In de aangifte inkomstenbelasting 2016 neemt de man desondanks bedragen op als betaalde alimentatie, waaronder de aan de bank voor de vrouw betaalde rente.
Omdat zijn ex-partner financieel niet meer rond kon komen, moest de man wel bijdragen in het levensonderhoud van zijn ex-partner. Daarom heeft de man de door de vrouw verschuldigde hypotheekrente aan de bank betaald. De man vindt dat de betaalde bedragen aftrekbare onderhoudsverplichtingen zijn.
De rechtbank oordeelt dat de afspraak waaruit volgt dat de man verplicht is om aan zijn ex-partner alimentatie te betalen niet schriftelijk is vastgelegd of op andere wijze onderbouwd. Ook heeft de man niet aannemelijk gemaakt dat de door hem in aftrek gebrachte bedragen waren bedoeld als partneralimentatie. De rechtbank is van mening dat de man niet aannemelijk heeft gemaakt dat de betaling aan zijn ex een rechtstreeks uit het familierecht voortvloeiende verplichting is. De man kan daarom de betalingen niet op zijn inkomen in aftrek brengen.
Bron: Rb. Den Haag 15-10-2019, nr. AWB – 19 _ 3169, (gepubl. 21-1-2020)
Advies commissie Borstlap voor een toekomstbestendige arbeidsmarkt
De Commissie Regulering van Werk, de commissie Borstlap, heeft op donderdag 23 januari 2020 haar eindrapport ‘In wat voor land willen wij werken?’ gepresenteerd. In het rapport komt de Commissie tot vijf aanbevelingen voor meer toekomstbestendige regels voor werk.
De Commissie stelt in haar rapport vast dat de huidige regels rondom werk onvoldoende passen bij de wereld van werk anno 2020. Volgens de Commissie ontmoedigen de huidige duurzame arbeidsrelaties en zijn ze erg complex en onduidelijk.
De Commissie doet in haar rapport vijf aanbevelingen voor meer toekomstgerichte regels voor werken:
1. Bevordering interne wendbaarheid en afremmen externe flexibiliteit
Werkgevers moeten meer ruimte krijgen om functie, arbeidsplaats en werktijd in arbeidsovereenkomsten aan te passen wegens bedrijfseconomische omstandigheden. Verder moet de ontslagbescherming worden aangepast en de verplichtingen voor de werkgever rondom loondoorbetaling bij ziekte worden verkort tot een jaar. Tijdelijk werk moet voortaan echt tijdelijk laten zijn en de kosten van onzekerheid moeten in de prijs daarvan tot uitdrukking komen.
2. Overzichtelijker stelsel van contractvormen
Minder contractvormen moeten zorgen voor een overzichtelijk stelsel van regels rond werk. Er komen drie soorten werkenden: werknemers met een contract voor (on)bepaalde tijd; zelfstandigen, en werknemers die op uitzendbasis tijdelijk werk verrichten dat niet is te voorzien naar tijd en omvang.
3. Ontwikkelen en (blijven) leren
Elke burger krijgt bij geboorte een individueel leer- en ontwikkelbudget voor het verwerven van noodzakelijke kennis en vaardigheden gedurende de hele loopbaan. Ook moeten alle werkenden gebruik kunnen maken van ondersteuning bij het opdoen van kennis- en vaardigheden gericht op duurzame inzetbaarheid. Loopbaanwinkels bieden voor iedere werkende loopbaanbegeleiding.
4. Fiscaal gelijke behandeling en basisinkomenszekerheid
Alle werkenden krijgen een basale bescherming tegen inkomensverlies bij arbeidsongeschiktheid. Verplichte aanvullende verzekeringen voor werknemers blijven bestaan. Een gelijke fiscale behandeling van arbeid voor alle werkenden. Ondernemerschap wordt gestimuleerd.
5. Activerend en inclusief arbeidsmarktbeleid
Wederkerigheid betekent dat iedereen zich inspant om aan de slag te komen of te blijven. Indien nodig helpt de overheid daarbij. Wanneer men niet op de reguliere arbeidsmarkt terecht kan, wordt voorzien in aanvullende werkgelegenheid.
De aanbevelingen moeten verder uitgewerkt worden. De Commissie bepleit een brede maatschappelijke alliantie om de waarden van werk in de toekomst zeker te (blijven) stellen.
Bron: Commissie Regulering van Werk 23-01-2020
Leren en ontwikkelen: SLIM-regeling start 2 maart
Vanaf 2 maart tot en met 31 maart kunnen werkgevers in het mkb een aanvraag voor de subsidieregeling Stimuleringsregeling Leren en ontwikkelen in mkb-ondernemingen (SLIM-regeling). De subsidie van maximaal € 25.000 is bedoeld voor bijvoorbeeld het oprichten van een bedrijfsschool, loopbaanadviezen of het up-to-date houden van vaardigheden van medewerkers.
In het mkb is het minder gebruikelijk dat medewerkers leren en ontwikkelen tijdens hun werkende leven. Werkgevers hebben vaak minder tijd, geld of kennis dan grotere bedrijven om hun medewerkers daarin te begeleiden. Met de SLIM-regeling wil het kabinet leren en ontwikkelen in het mkb stimuleren.
Elke mkb-ondernemer kan een subsidieaanvraag indienen tot €25.000. Het geld kan worden ingezet om een leerrijke werkomgeving in een bedrijf te versterken, maar ook om medewerkers tijdens hun werk een (deel van een) mbo-opleiding te laten volgen. De SLIM-regeling vergoedt namelijk de begeleidingskosten van een werkgever in dit derde leerwegtraject.
In september wordt een tweede tijdvak geopend. Elk jaar kunnen bedrijven in maart en in september een aanvraag kunnen doen.
Ook grotere bedrijven uit de horeca, de landbouw en de recreatiesector kunnen aanspraak maken op subsidie, net als samenwerkingsverbanden van mkb’ers, brancheorganisaties, O&O-fondsen, onderwijsinstellingen of werknemers- en werkgeversverenigingen. Zij kunnen hun aanvraag – bijvoorbeeld om gezamenlijk een bedrijfsschool op te richten – jaarlijks vanaf 1 april tot en met 30 juni indienen.
Op de website www.slimwerkgeven.nl is meer informatie beschikbaar over de regeling en de aanvraagprocedure.
Bron: Min SZW 20-01-2020
Geen absorptie looninkomsten in winst uit onderneming
Loon uit dienstbetrekking kan onder omstandigheden kwalificeren als winst uit onderneming indien er een nauwe samenhang bestaat tussen de werkzaamheden in dienstbetrekking en de ondernemersactiviteiten. Ook moeten de in dienstbetrekking verrichte werkzaamheden een ondergeschikte plaats innemen.
Een architect genoot winst uit onderneming. In 2015 ging de architect een arbeidsovereenkomst aan met een stichting waar zij in dienst trad als bouwkundig projectleider. In 2015 besteedde zij ruim 1.500 uur aan haar onderneming, waarvan bijna 1.300 uur betrekking had op de werkzaamheden voor de stichting. De inspecteur corrigeerde de aangegeven winst uit onderneming. In geschil bij Hof Arnhem-Leeuwarden is of de vrouw de ontvangen bedragen van de stichting mocht aanmerken als winst uit onderneming.
De vrouw gaf aan dat het de bedoeling was om de werkzaamheden voor de stichting als zelfstandige uit te voeren. De stichting ging daar echter niet mee akkoord. Daarom moeten volgens de vrouw de loonopbrengsten worden aangemerkt als te zijn geabsorbeerd door haar onderneming. Het hof geeft aan dat loon ondanks de rangorderegeling mogelijk toch behoort tot de winst uit onderneming. Daarvoor is dan wel vereist dat een nauwe samenhang bestaat tussen de in dienstbetrekking verrichte werkzaamheden en de werkzaamheden verricht als ondernemer. Bovendien moeten de verrichte werkzaamheden in dienstbetrekking in het geheel van de ondernemersactiviteiten een ondergeschikte plaats innemen. Het hof vindt dat de vrouw niet heeft voldaan aan haar stelplicht. Zij heeft geen feiten of omstandigheden aangegeven waaruit blijkt dat tussen de in dienstbetrekking verrichte werkzaamheden en de ondernemersactiviteiten een nauwe samenhang bestaat. Bovendien kan niet worden gezegd dat de in dienstbetrekking verrichte werkzaamheden in het geheel van de ondernemersactiviteiten in 2015 een ondergeschikte plaats hebben ingenomen. De vrouw heeft geen recht op ondernemersaftrek.
Bron: Hof Arnhem-Leeuwarden 14-01-2020
eHerkenning niet verplichten
De Belastingdienst verplicht ondernemers per 1 februari om gebruik te maken van e-herkenning voor hun belastingaangifte in plaats van gebruikersnaam en wachtwoord. Veel (kleinere) ondernemers vinden dit bezwaarlijk, onder andere vanwege de jaarlijkse kosten voor deze digitale sleutel. MKB-Nederland en VNO-NCW pleiten daarom voor meer keuze voor de ondernemers.
De ondernemersorganisaties zijn op zich voorstander van een veilig digitaal paspoort om zaken mee te doen met de overheid, en eHerkenning is daar volgens hen een goede en veilige methode voor. Ze zijn het echter niet eens met de verplichting om eHerkenning als enige mogelijkheid voor de belastingaangifte. Ondernemers moeten als alternatief ook op papier aangifte kunnen blijven doen. En ondernemers die DigiD gebruiken voor hun aangifte, zoals eenmanszaken, moeten dat ook kunnen blijven doen, volgens de ondernemersorganisaties. DigiD is namelijk ook veilig. Bovendien is er volgens MKB-Nederland en VNO-NCW geen wettelijke basis om ondernemers te verplichten via eHerkenning aangifte te doen.
Daarnaast pleiten de ondernemersorganisaties voor compensatie van de kosten voor eHerkenning.
Bron: MKB-Nederland 20-01-2020
Stage- of arbeidsovereenkomst?
Een stagiair aan een middelbare school meent dat er sprake is geweestvan een arbeidsovereenkomst, omdat hij feitelijk zelfstandig heeft lesgegeven. Hof Amsterdam gaat in dat standpunt niet mee: de lessen vormden onderdeel van zijn tweedegraadslerarenopleiding waarvoor de stagiair studiepunten kreeg en waarbij hij ook werd begeleid.
Een student van een lerarenopleiding sluit januari 2015 een praktijkleerovereenkomst met zijn onderwijsinstelling en een middelbare school in Amsterdam, op grond waarvan hij in het eerste half jaar van 2015 twee dagen per week Engelse les gaat geven aan leerlingen van een vmbo-opleiding. In de praktijkleerovereenkomst is onder meer bepaald dat de overeenkomst geen arbeidsovereenkomst is. Er is geen onkostenvergoeding, reiskostenvergoeding en/of stagevergoeding overeengekomen. De stagiair heeft de stage met een onvoldoende afgesloten.
Bij de kantonrechter betoogt de student dat tussen hem en de scholengemeenschap een arbeidsovereenkomst heeft bestaan. De kantonrechter wijst zijn vordering echter af.
Op het hoger beroep van de stagiair overweegt het hof dat rekening gehouden moet worden met het feit dat de stage een verplicht onderdeel was van de lerarenopleiding die de stagiair volgde, hij studiepunten voor de stage kreeg, zijn functioneren (tevens) werd beoordeeld door de lerarenopleiding en hij zowel door de lerarenopleiding als door de school waar hij stage liep werd begeleid. De stagiair stelt dat hij de lessen van een docent Engels, die ziek was geworden, zelfstandig heeft verzorgd. Dit feit op zich brengt echter niet mee dat sprake is van een arbeidsovereenkomst. Zowel de school als de stagiair hebben kennelijk gemeend dat de stagiair door het geven van de lessen de in het kader van de opleiding gewenste ervaring kon opdoen. Dat de school daarbij ook gebaat was, omdat zij op die manier gaten in haar lesrooster kon opvullen, is niet van zodanig gewicht dat daaruit volgt dat sprake was van een arbeidsovereenkomst. De stagiair heeft ook begeleiding gekregen en had desgewenst nog meer begeleiding kunnen krijgen. Dat een stagiair volgens een website van de rijksoverheid niet zelfstandig les mag geven, maakt niet dat in de verhouding tussen de stagiair en de school sprake is geweest van een arbeidsovereenkomst.
Bron: Hof Amsterdam 5-11-2019
Sterkste stijging gemeentelijke woonlasten sinds 2007
De gemeentelijke woonlasten stijgen dit jaar aanzienlijk sterker dan de inflatie. Huurders betalen 5,1% meer, eigenaar-bewoners 4,3%. Dat blijkt uit het rapport Kerngegevens Belastingen Grote Gemeenten 2020, dat is opgesteld door het Centrum voor Onderzoek van de Economie van de Lagere Overheden van de Rijksuniversiteit Groningen.
De gemeentelijke woonlasten voor meerpersoonshuishoudens die hun woning bezitten (ozb, rioolheffing en afvalstoffenheffing) stijgen gemiddeld met 4,3%. Ter vergelijking, de verwachte inflatie in 2020 is 1,6%. Het is het tweede jaar op rij dat de woonlasten relatief sterk stijgen.
Deze lastenontwikkeling komt in de eerste plaats doordat de afvalstoffenheffing sterk stijgt (met 5,9%). De gemiddelde ozb-aanslag stijgt met 4,0%. Eigenaar-bewoners betalen gemiddeld 1,9% meer voor de rioolheffing. De woonlasten zijn het hoogst in Leiden (€ 878) en het laagst in Den Haag (€ 597).
Huishoudens in een huurwoning betalen afvalstoffenheffing en in sommige gemeenten rioolheffing. Zij betalen in 2019 gemiddeld € 18 meer (5,1%). Dat komt voornamelijk doordat de afvalstoffenheffing in veel gemeenten sterk stijgt (€ 17). De rioolheffing stijgt voor huurders gemiddeld € 0,49 (0,9%).
Een meerpersoonshuishouden betaalt gemiddeld € 306 aan afvalstoffenheffing, 5,9% meer dan vorig jaar. Deze relatief sterke stijging komt doordat het Rijk in 2019 de afvalstoffenbelasting sterk verhoogde (139%). Een deel van de gemeenten heeft deze kostenstijging in 2019 bekostigd uit de reserves en rekent de kosten nu pas via de afvalstoffenheffing door aan de huishoudens. In Arnhem daalt de afvalstoffenheffing gemiddeld met naar schatting 4,1% doordat de gemeente in 2020 (per 1 juli) overstapt op een ander tariefsysteem (betaling per keer dat afval in een verzamelcontainer wordt geworpen). In Apeldoorn stijgt de afvalstoffenheffing 38%. Huishoudens in Nijmegen betalen net als in 2019 het minst (€ 40) omdat deze gemeente een groot deel van de kosten van afvalinzameling en verwerking dekt met de ozb-inkomsten. In Haarlem betalen huishoudens het meest (€ 392).
Huiseigenaren betalen in 2020 gemiddeld € 256 meer ozb. Dat is 4,0% meer dan vorig jaar, variërend van een daling met 1,0% in Arnhem tot een stijging met 15,2% in Groningen. In Amsterdam betalen huishoudens het minst (gemiddeld € 150), in Nijmegen het meest (€ 569).
Gemeenten kunnen kiezen of zij een aanslag voor de rioolheffing sturen naar woningeigenaren, huurders of beide. Huurders betalen gemiddeld € 57 voor de rioolheffing, 0,9% meer dan in 2019. In veertien grote gemeenten betalen huurders geen rioolheffing. In de gemeenten waar huurders wel rioolheffing betalen, varieert het tarief voor zowel één- als meerpersoonshuishoudens van € 28 (Oss) tot € 284 (Zaanstad). Eigenaar-bewoners betalen in Tilburg het minst (€ 96), in Zaanstad het meest (€ 284). Gemiddeld betalen zij 1,9% meer voor de rioolheffing dan vorig jaar.
Bron: RUG 15-01-2020
Onttrekking of gebruikelijk loon?
Wordt een onttrekking binnen een vennootschap aangemerkt als loon, dan hoeft die vennootschap voor dat deel geen gebruikelijk loon in aanmerking te nemen. Maar dat zal niets uitmaken voor eventuele naheffingsaanslagen loonheffingen.
Een vennootschap gaat in beroep tegen naheffingsaanslagen loonheffingen. Volgens de vennootschap had de Belastingdienst bij het opleggen van de aanslag een te hoog gebruikelijk loon in aanmerking genomen. Het controlerapport van de fiscus vermeldde namelijk onttrokken bedragen, die volgens de vennootschap het gebruikelijk loon verlaagden.
In hoger beroep oordeelt Hof Den Bosch dat deze onttrekkingen alleen in mindering zouden komen op het gebruikelijk loon als de fiscus ze als (verkapt) loon had bestempeld. Maar ook dan zou de inspecteur de naheffingsaanslagen hebben opgelegd. In dit geval heeft de inspecteur echter de onttrekkingen niet als loon aangemerkt en hoefde hij het gebruikelijk loon evenmin met deze bedragen te verlagen.
De vennootschap stelt verder dat de inspecteur ten onrechte het gebruikelijk loon niet had verminderd met de bijtelling van de auto van de zaak. Volgens het hof komt de bijtelling in beginsel in mindering op het gebruikelijk loon. De inspecteur maakt echter aannemelijk dat de som van het fictieve loon dat hij had toegepast en de bijtelling niet meer bedroeg dan 75% van het loon dat gebruikelijk is voor de meest vergelijkbare dienstbetrekking. Daardoor was de naheffingsaanslag niet te hoog vastgesteld.
Bron: Hof Den Bosch 9-01-2020