Achterblijvende partner beschermt eigenwoningstatus

Blijft de partner van een uitgezonden werknemer achter in de Nederlandse woning, dan hoeft de werknemer geen beroep te doen op de uitzendregeling. Doordat zijn partner de woning blijft bewonen, blijft het karakter van de eigen woning behouden.

Een getrouwde man wordt op 15 augustus 2016 door zijn werkgever voor vier jaar uitgezonden naar Zuid-Afrika. Daarom staat deze werknemer van 15 augustus 2016 tot 17 april 2020 ingeschreven op een adres in Zuid-Afrika. Zijn echtgenote voegt zich later bij haar echtgenoot. Zij staat van 20 augustus 2017 tot 17 april 2020 ingeschreven op hetzelfde Zuid-Afrikaanse adres als haar echtgenoot. Sinds 1 augustus 2017 staat de jongste dochter van het echtpaar ingeschreven op het Nederlandse adres van haar ouders. Daarvoor heeft zij op een ander adres ingeschreven gestaan. In een beroepsprocedure moet Rechtbank Zeeland-West-Brabant beoordelen of de Nederlandse woning van de man en zijn echtgenote in 2017 een eigen woning is.
De rechtbank behandelt eerst de periode van 1 januari 2017 tot en met 19 augustus 2017. De Belastingdienst beweert dat de woning voor de man geen eigen woning is. De motivering van deze stelling luidt dat de man de woning ter beschikking heeft gesteld aan een derde: zijn echtgenote. De rechtbank wijst dit standpunt af. Beide partners kunnen immers kwalificeren voor de eigenwoningregeling. Als zij meer dan één woning hebben, mogen zij samen kiezen welke woning de eigen woning is. De man heeft daarom de woning in Nederland mogen aanmerken als eigen woning en dat ook gedaan. Voor de periode dat zijn echtgenote de Nederlandse woning bewoonde, hoeft de man niet eens een beroep te doen op de uitzendregeling.
Daarna gaat de rechtbank in op de periode van 20 augustus 2017 tot en met 31 december 2017. Van belang is of de man een goedkeurend besluit met een verruiming van de uitzendregeling mag toepassen. De uitzendregeling kan namelijk onder de volgende voorwaarden gelden als tijdens de uitzending kinderen van de belastingplichtige in de woning blijven wonen:

Vanaf het moment van de uitzending wonen uitsluitend de kinderen van de belastingplichtige of zijn partner in de woning;
De kinderen die in de woning wonen, zijn jonger zijn dan 27 jaar. Als een kind de leeftijd van 27 jaar bereikt, vervalt vanaf dat moment de goedkeuring;
De kinderen hebben direct voorafgaand aan de uitzending tot het huishouden van de belastingplichtige behoord; en
De kinderen betalen geen huur of andere vergoeding om de woning te blijven bewonen.

De Belastingdienst meent dat in deze zaak een beroep op de goedkeuring niet mogelijk is. De jongste dochter heeft immers vlak vóór de uitzending van de man niet tot zijn huishouden behoord. Maar, zo redeneert de rechtbank, zij heeft vlak vóór het vertrek van haar moeder wel met haar een huishouden gevormd. Daarom moet men de echtgenote van de uitgezonden man eveneens zien als belastingplichtige. En dus kunnen de man en zijn echtgenote voor de rest van 2017 een beroep doen op de uitzendregeling. De woning in Nederland is daarmee voor heel 2017 hun eigen woning.

Bron: Rb. Zeeland-West-Brabant 10-03-2021 (gepubl. 10-05-2021)

Theoretische omzet hoort niet in pro rata-berekening

Bij de berekening van de aftrek voorbelasting moet een btw-ondernemer in beginsel de theoretische omzet over leegstaande panden buiten beschouwing laten. Zo luidt het oordeel van Hof Den Haag.

Een fiscale eenheid (FE) voor de omzetbelasting verricht zowel btw-belaste als vrijgestelde prestaties. Zij is bijvoorbeeld in 2009 begonnen met een ontwikkelingsproject, waarbij zij twee gebouwen heeft gerealiseerd. Deze gebouwen bestaan uit winkelruimten op de begane grond met daarboven woningen. Een aantal woningen zijn bestemd voor belaste verhuur, maar staan in 2013 nog leeg. Uiteindelijk verhuurt de FE in 2014 alle woningen vrijgesteld van btw. De inspecteur heft daarom een deel van de afgetrokken voorbelasting na. Maar de FE meent dat de Belastingdienst de na te heffen btw op een onjuiste manier vaststelt. Zij begint daarom een beroepsprocedure.
Voor het hof stelt de FE dat ook zij wil werken met de pro rata-methode. Maar zij wil daarbij niet-verhuurde woningen en winkelruimten laten meetellen voor het aftrekrecht. Dat doet de FE door een theoretische omzet van onroerende zaken in de berekening op te nemen. Deze methode houdt geen stand voor het hof. Zo weet de FE geen verband tussen de algemene kosten en de samenstelling van de vastgoedportefeuille van de FE aannemelijk te maken. Daarnaast meent het hof dat de theoretische omzet geen voldoende objectief en vaststaand gegeven is om mede de basis te zijn van een nauwkeurigere berekening. De FE houdt onder andere geen rekening met gebruikelijke kortingen en dergelijke. Verder blijkt de moedervennootschap van de FE de algemene kosten door te belasten op basis van de omzet die haar deelnemingen behalen.

Bron: Hof Den Haag 15-04-2021 (gepubl. 11-05-2021)

Onnauwkeurige GPS-bepaling

Als aan de hand van GPS-coördinaten de locatie van een verkeerd geparkeerde auto wordt bepaald en die coördinaten geven niet het juiste adres weer waar de auto stond geparkeerd, dan dient de naheffingsaanslag parkeerbelasting te worden vernietigd.

Aan een bestuurder wordt een naheffingsaanslag parkeerbelasting opgelegd omdat zij geen parkeerbelasting heeft betaald terwijl zij geparkeerd stond op een plek voor betaald parkeren. Volgens de naheffingsaanslag heeft zij echter in een andere (naastgelegen) straat geparkeerd dan waar zij daadwerkelijk stond geparkeerd. Voor de vrouw aanleiding om in beroep te gaan.
De rechtbank geeft aan dat de heffingsambtenaar moet bewijzen dat de bestuurder heeft geparkeerd zonder te betalen. De gemeente Tilburg maakt hiervoor gebruik van foto’s van scanauto’s. De locatie van de geparkeerde auto wordt vastgesteld aan de hand van GPS-coördinaten. Als de GPS-coördinaten in de straat waar een auto daadwerkelijk geparkeerd staat geen aansluiting kan vinden bij perceelnummers, zoekt de scanauto naar de dichtstbijzijnde perceelnummers. In dit geval liggen deze perceelnummers aan een andere straat, dan de straat waarin de bestuurder de auto daadwerkelijk heeft geparkeerd. Omdat de locatie wordt vastgesteld aan de hand van GPS-coördinaten kan het voorkomen dat op de naheffingsaanslag een verkeerde straatnaam wordt genoteerd. Met een verwijzing naar de uitspraak van Rechtbank Den Haag is de heffingsambtenaar van mening dat de naheffingsaanslag in stand kan blijven ondanks de foutieve locatievermelding. De rechtbank is een andere mening toegedaan. Uit de verordening van de gemeente Tilburg volgt dat de locatie waar geparkeerd wordt een essentieel onderdeel van het belastbare feit is en daarom op de naheffingsaanslag moet worden genoemd. De onjuiste locatievermelding is het gevolg van het door de heffingsambtenaar gebruikte systeem. Nu de locatie ook geen duidelijke, voor de bestuurder kenbare vergissing is, komt de foute koppeling van de GPS-coördinaten voor rekening en risico van de heffingsambtenaar. De naheffingsaanslag parkeerbelasting wordt vernietigd.

Bron: Rb. Zeeland-West-Brabant 16-04-2021 (gepubl. 15-05-2021)

Voor MIA moet ondernemer goed op technische details letten

Ondernemers mogen alleen de milieu-investeringsaftrek toepassen op investeringen in bedrijfsmiddelen die in de juiste categorie vallen. Daarbij moet de ondernemer goed op de technische details letten. De aansluiting van een nieuwe installatie op een oude installatie kan de milieu-investeringaftrek al in gevaar brengen.

Een bv behoort tot een fiscale eenheid (FE) voor de vennootschapsbelasting. De holding van de FE drijft een melkveehouderij en een varkenshouderij. Bovendien is deze holding actief in de akkerbouw en de productie van duurzame energie. De bv heeft sinds 2007/2008 de beschikking over een mestvergistingsinstallatie. Zij verduurzaamt daarmee dierlijke mest van haar eigen bedrijven tot elektriciteit en warmte, die de eigen bedrijven vervolgens gebruiken. In 2014 investeert de bv in een mestverwerkingsinstallatie. Zij claimt daarom de toepassing van de milieu-investeringsaftrek (MIA) en vrije afschrijving milieu-investeringen (Vamil).
De RVO geeft de Belastingdienst echter het advies de toepassing van de MIA en Vamil te weigeren. Een voorwaarde voor de kwalificatie als milieubedrijfsmiddel is namelijk dat de investering is bestemd voor een mestverwerkingsinstallatie met terugwinning van fosfaat en stikstof. Als het om een mestvergistingsinstallatie gaat, mag men geen covergistingsproducten toevoegen. Maar bij de bv vindt wel een toevoeging van covergistingsproducten aan het mestvergistingsproces plaats. Bovendien is de mestverwerkingsinstallatie via pijpen aangesloten op de mestvergistingsinstallatie. Daardoor komen de covergistingsproducten ook binnen bij de mestverwerkingsinstallatie. De fiscus volgt het advies van de RVO en weigert de toepassing van de MIA en Vamil.
Volgens de bv sluiten de omstandigheden de toepassing van de MIA en Vamil niet uit. De mestvergistings- en mestverwerkingsinstallatie zijn immers afzonderlijke installaties. Maar voor Rechtbank Zeeland-West-Brabant maakt dat niet uit. De installaties zijn via pijpen op elkaar aangesloten. De mestverwerkingsinstallatie maakt dus gebruik van mest met covergistingsproducten. Daarmee is niet voldaan aan de voorwaarden voor de MIA en Vamil.

Bron: Rb. Zeeland-West-Brabant 16-04-2021

Toch hoog btw-tarief voor parkeren bij attractiepark

Welk tarief moet een btw-ondernemer toepassen over de vergoeding voor het aanbieden van parkeergelegenheid aan bezoekers van een attractiepark? Het normale tarief of het verlaagde tarief voor attractieparken? De Hoge Raad heeft bepaald dat het aanbieden van parkeerplaatsen een zelfstandige prestatie is. Daarom geldt het normale btw-tarief.

De zaak betreft een bv die een attractiepark exploiteert. De bezoekers van het park betalen een entreeprijs die is belast tegen het lage btw-tarief voor dagrecreatie. Wie met de auto naar het attractiepark gaat, kan parkeren op een daarvoor bestemd parkeerterrein. Dit parkeerterrein is met slagbomen afgesloten. Voor het parkeren moet de bezoeker een afzonderlijke vergoeding betalen. Volgens Hof Den Bosch kwalificeert de parkeergelegenheid niet als een zelfstandige prestatie. Het gaat hier om een handeling die bijkomstig is bij het verlenen van toegang tot het park. Op grond van deze redenering zijn de parkeergelden daarom ook belast tegen het verlaagde tarief.
Maar Hoge Raad verwerpt de redenering van de Hoge Raad. Voor wat betreft de gemiddelde bezoeker heeft de parkeerdienst namelijk een afzonderlijk belang ten opzichte van het bezoek aan het attractiepark. Het parkeren van de auto houdt immers alleen verband met de wijze waarop de bezoeker het attractiepark bereikt, terwijl het los staat van het verblijf in het attractiepark. Het parkeren is dus een doel op zich. Dat doel vormt evenmin een ondeelbare economische prestatie met het verlenen van toegang tot het attractiepark.
De bv doet nog een beroep op het gelijkheidsbeginsel. Zij verwijst daarvoor naar exploitanten van kampeer- en hotelbedrijven. Deze exploitanten mogen het verlaagde tarief toepassen voor het geven van parkeergelegenheid aan kampeerders en personen die voor korte termijn verblijf houden. Maar de Hoge Raad oordeelt dat de bv niet met zulke exploitanten is te vergelijken.

Bron: Hoge Raad 07-05-2021

Storten op gezamenlijke rekening: geen schenking

Soms komen twee echtgenoten overeen dat geen sprake is van een huwelijksgemeenschap met uitzondering van een gezamenlijke rekening. Een van de echtgenoten stort voor het aangaan van het huwelijk een bedrag op die gezamenlijke rekening. Later komt hij te overlijden. In dat geval vormt de storting geen gift voor de schenkbelasting, zo oordeelt de Hoge Raad.

Een vrouw en haar echtgenoot komen vóór hun huwelijk huwelijkse voorwaarden overeen. Er is in principe sprake van algehele uitsluiting van gemeenschap van goederen. Een bankrekening, die gemeenschappelijk vermogen van de beide echtgenoten samen omvat, vormt de uitzondering. De man stort op 1 september 2008 € 10 miljoen op de bankrekening. Op 22 september 2008 vindt het huwelijk plaats. In 2012 overlijdt de man. De Belastingdienst legt vervolgens de vrouw een navorderingsaanslag schenkingsrecht (de voorloper van de schenkbelasting) 2008 op. Daarbij is de belaste verkrijging vastgesteld op € 5 miljoen. Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt echter dat geen sprake is van een belaste schenking. De staatssecretaris van Financiën gaat in cassatie tegen dit oordeel van het hof.
De inspecteur moet van de Hoge Raad aannemelijk maken dat op het door hem gestelde moment het vermogen van de begunstigde tot een op dat moment bepaalbaar bedrag is bevoordeeld. Deze bevoordeling moet voortvloeien uit het afstaan van vermogen van een ander. Nu doet het tot stand brengen van de huwelijksgemeenschap een vordering ontstaan. Dat is namelijk de vordering die ieder van de echtgenoten op de bank heeft ten aanzien van het gehele saldo van de bankrekening. Dat saldo kan gedurende het bestaan van de huwelijksgemeenschap wijzigen. De echtgenoot heeft ten aanzien van de helft van dat saldo geen vorderingen tegen zijn echtgenote kunnen instellen. Maar dat is onvoldoende om aan te nemen dat de vrouw op het moment van ontstaan van de huwelijksgemeenschap over de helft van het toen aanwezige saldo kon beschikken, als ware het een haar afzonderlijk toebehorend vermogensbestanddeel.
Het hof heeft bovendien gesteld dat de inspecteur aannemelijk moet maken dat zich bij het ontstaan van de huwelijksgemeenschap een vermogensverschuiving heeft voorgedaan. De vrouw moet daarbij ten laste van de echtgenoot zijn verrijkt. Deze verrijking moet gelijk zijn aan de helft van het saldo dat toen op de bankrekening stond. Het hof oordeelt dat de inspecteur dit alles niet aannemelijk heeft gemaakt. De Hoge Raad is het daarmee eens en verklaart het cassatieberoep van de staatssecretaris dan ook ongegrond.

Bron: Hoge Raad 07-05-2021

Belastingdienst moet eerdere aangiftes raadplegen

Het komt voor dat de inspecteur naderhand beslist dat een structureel verlieslijdende activiteit geen bron van inkomen is. Vaak zal hij dan de te weinig geheven inkomstenbelasting willen navorderen. Had de inspecteur simpelweg door eerdere aangiftes te raadplegen kunnen weten dat de activiteit geen bron van inkomen is? Dan ontbreekt een nieuw feit en mag hij in beginsel niet mag navorderen.

Dat komt ook naar voren in een recente zaak voor Rechtbank Zeeland-West-Brabant. Het gaat om een man die via zijn eenmanszaak een webshop en borduurstudio exploiteert. Hij verricht deze activiteit naast zijn werk in dienstbetrekking. In de jaren 2003 tot en met 2015 geeft hij steeds een verlies uit onderneming op. Dat verlies is overigens niet zo groot dat zijn belastbaar inkomen uit werk en woning negatief wordt. Tegen de tijd dat de inspecteur de aanslag inkomstenbelasting over 2016 opstelt, besluit hij af te wijken van de aangifte. Volgens hem vormen de activiteiten van de eenmanszaak geen bron van inkomen. Vervolgens legt de fiscus de man een navorderingsaanslag inkomstenbelasting over 2015 op.
Maar de man tekent beroep aan tegen deze navorderingsaanslag. Ook de rechtbank vindt dat de werkzaamheden via de eenmanszaak geen bron van inkomen vormen. Maar de rechter vindt ook dat de Belastingdienst had moeten weten van de structurele verliezen. De inspecteur had de aangiftes van voorgaande jaren moeten raadplegen voordat hij de aangifte over het jaar 2015 opstelde. Omdat hij deze raadpleging heeft nagelaten, is volgens de rechtbank geen sprake van een nieuw feit. De rechtbank vernietigt daarom de navorderingsaanslag.

Bron: Rb. Zeeland-West-Brabant 13-04-2021

Bewijs voor urencriterium moet duidelijk zijn

Een ondernemer moet voldoen aan het urencriterium, wil hij bepaalde ondernemersfaciliteiten zoals de zelfstandigenaftrek kunnen toepassen. Dat houdt in dat hij aannemelijk dient te maken dat hij voldoende tijd aan zijn onderneming besteedt. Daarbij moet hij in zijn overzicht duidelijk aangeven hoe de uren zijn besteed.

Een man werkt in 2016 in loondienst bij drie werkgevers en ontvangt een ontslagvergoeding van een vroegere werkgever. Daarnaast drijft hij een onderneming. De man wil de zelfstandigenaftrek inclusief startersaftrek toepassen. De fiscus stelt echter dat de man geen recht heeft op deze aftrekposten, omdat hij niet aan het urencriterium voldoet. De man begint een beroepsprocedure, maar Rechtbank Den Haag is het met de fiscus eens. Vervolgens gaat de man in hoger beroep bij Hof Den Haag.
Voor het hof kan de man echter evenmin aannemelijk maken dat hij voldoet aan het urencriterium. Zijn urenregistratie en de beschrijving per dag zijn daarvoor te onduidelijk. Zo bevat de urenregistratie diverse malen de omschrijving ‘opleiding’. De man geeft echter niet aan of dit lessen zijn die hij geeft in het kader van zijn onderneming of binnen zijn dienstbetrekking. Bovendien overlegt hij geen facturen of opleidingsroosters. Daardoor ontbreekt een objectief te controleren feitelijke onderbouwing. Het hof verklaart zijn beroep daarom ongegrond.

Bron: Hof Den Haag 21-04-2021

Huwelijksrelatie overheerst arbeidsrelatie, geen WW

Door het hebben van een affectieve relatie is er volgens de rechtbank geen gezagsverhouding en overheerst de huwelijksrelatie. Daardoor bestaat er geen recht op een WW-uitkering.

Een vrouw verzoekt UWV in 2017 om een WW-uitkering toe te kennen. Zij is vanaf 1 januari 1993 werkzaam geweest bij het campingbedrijf van haar ex-echtgenoot. In maart 1993 zijn zij in huwelijk getreden. De vrouw heeft tot 1 mei 2017 diverse werkzaamheden voor het campingbedrijf verricht. De werkzaamheden zijn met ingang van 1 mei 2017 beëindigd op basis van een vaststellings-/beëindigingsovereenkomst vanwege de voorgenomen echtscheiding. De echtscheiding is op 11 juni 2018 uitgesproken. Op 10 april 2017 heeft de vrouw een aanvraag voor een WW-uitkering ingediend. Volgens het UWV heeft de vrouw echter geen recht op een WW-uitkering omdat zij niet is aan te merken als een werknemer en daarom niet is verzekerd voor de WW. Volgens UWV ontbreekt de gezagsverhouding tussen de vrouw en haar werkgever.
Uit de stukken blijkt dat de vrouw vanaf 1 januari 2010 onafgebroken € 2.750 bruto per maand heeft verdiend, exclusief vakantietoeslag en een bijtelling privégebruik zakelijke auto van € 766,02 per maand. Het bruto salaris is nooit geïndexeerd en volgens de loonstroken en loonaangiften gebaseerd op een arbeidsomvang van 20 uur per week. Op basis van de vaststellingsovereenkomst heeft zij € 25.000 netto ontvangen. Volgens een verklaring van de vennootschap is de alimentatie van de vrouw vastgesteld op € 4.000 per maand, omdat de vrouw altijd als niet verzekerd voor de werknemersverzekeringen te boek heeft gestaan. Mede op basis hiervan is het UWV van mening dat de huwelijksrelatie van de vrouw in de arbeidsrelatie overheerste en dat er geen sprake is van een dienstbetrekking naar burgerlijk recht. Ook was de vrouw niet verplicht verzekerd.
De vrouw is het hier niet mee eens. Volgens haar was er van 1 januari 1993 tot met 30 maart 1994 sprake van een mondelinge arbeidsovereenkomst. De arbeidsovereenkomst van de vrouw is op basis van een vaststellingsovereenkomst beëindigd, waarbij een vergoeding is toegekend, die hoger was dan de transitievergoeding, omdat dit gebruikelijk is. Dat impliceert dat partijen bij de vaststellingsovereenkomst ervan uitgingen dat sprake was van een arbeidsovereenkomst die beëindigd moest worden. Uit het echtscheidingsconvenant blijkt dat de hoogte van de alimentatie niets te maken heeft met het niet verzekerd zijn voor de WW, omdat daarin over de beëindigingsovereenkomst het volgende is opgenomen: ‘De werkgever heeft daarin verklaard dat de vrouw geen verwijt treft ter zake het einde van dit dienstverband, zodat de vrouw eventuele aanspraken op een WW-uitkering kan behouden.’
Rechtbank Gelderland is van mening dat de vrouw er niet in is geslaagd aannemelijk te maken dat zij recht heeft op een WW-uitkering. Uit de overgelegde stukken blijkt dat de vrouw vanaf 1 januari 1993 tot 1 mei 2017 een arbeidsrelatie heeft gehad met de vennootschap van haar man. Uit de loonstroken blijkt dat er geen afdracht van premies voor de WW en de WIA heeft plaatsgevonden. Volgens haar ex-man kon de vrouw zelf haar werktijden indelen, had zij meer vakantiedagen en werden met haar geen functioneringsgesprekken gevoerd. De vrouw slaagt er niet in, met bijvoorbeeld verklaringen van (ex-)werknemers, aannemelijk maken dat zij, net als de andere werknemers, door haar man werd aangestuurd. Alleen de verklaring van de vrouw vindt de rechtbank onvoldoende voor het aannemen van een gezagsverhouding.
De ex-man heeft verder verklaard dat er enkel om fiscale redenen een transitievergoeding is betaald en dat die vergoeding is toegekend om de vrouw in staat te stellen de kosten van haar echtscheidingsadvocaat te betalen. De rechtbank ziet geen aanleiding om hieraan te twijfelen. De salarisadministrateur van het bedrijf heeft verklaard dat de hoogte van de alimentatie van de vrouw zodanig was dat er rekening is gehouden met het feit dat de vrouw niet verzekerd was voor de werknemersverzekeringen. Ook hierover twijfelt de rechtbank niet, omdat de verklaring is voorgelegd aan de advocaat van de ex-man die in reactie daarop, zonder de juistheid van de verklaring van de salarisadministrateur van het bedrijf te betwisten, heeft aangegeven dat de vrouw een alimentatie van € 4.000 per maand ontvangt en dat de ex-man daarnaast kinderalimentatie en de hypotheeklasten van de voormalige echtelijke woning betaalt. Kortom de vrouw heeft geen recht op een WW-uitkering.

Bron: Rb. Gelderland 17-11-2020 (gepubl. 14-04-2021)

Schadevergoeding zolang beoogd belang groot genoeg is

Belanghebbenden die verzeild raken in beroepsprocedures die onredelijk lang duren, hebben recht op een vergoeding voor geleden immateriële schade. Een uitzondering geldt als het om een belang van hooguit € 15 gaat. Daarbij moet men volgens Hof Arnhem-Leeuwarden kijken naar het belang op grond van het standpunt van de belanghebbende. Dat het uiteindelijke financiële belang veel lager kan zijn, is geen reden om de immateriële schadevergoeding niet toe te kennen.

Een man start een beroepsprocedure omdat hij het standpunt inneemt dat de Belastingdienst hem € 28 te weinig invorderingsrente heeft vergoed. Zijn beroepsprocedure is gedeeltelijk succesvol. Rechtbank Noord-Nederland oordeelt namelijk dat de fiscus de man nog € 7 moet vergoeden. De man besluit echter in hoger beroep te gaan omdat de redelijke termijn is verstreken. De inspecteur betwist het recht van de man op een immateriële schadevergoeding. Het belang is immers maar € 7, aldus de Belastingdienst. Maar het hof bepaalt dat het om het belang gaat dat de belanghebbende voor ogen staat. In dit geval betreft het een bedrag van € 28, dus hoger dan het drempelbedrag van € 15. Het hof kent de man dan ook een immateriële schadevergoeding toe van € 3.500. En daar komen nog de vergoeding van het griffierecht en de wettelijke rente bij.

Bron: Hof Arnhem-Leeuwarden 28-04-2021